Dünya üzerinde, sadece kendi halkından değil, başka ülkelerden de vatandaşlara sahip olan pek çok devlet bulunmaktadır. Bu devletler arasında İngiltere, Fransa, Almanya, Hollanda, İspanya, Portekiz ve Amerika Birleşik Devletleri gibi ülkeler sayılabilir. Bu devletlerin tümünde ise resmi dil tek bir dildir. Her ne kadar farklı etnik gruplar ve kültürler bir arada yaşasa da, devletin kabul ettiği tek bir resmi dil vardır. Bu durum, devletin bürokratik işleyişi ve toplumsal düzenin korunması açısından oldukça önemlidir.
Örneğin, İngiltere'de İngilizce, Fransa’da Fransızca, Almanya’da Almanca ve Amerika Birleşik Devletleri’nde de İngilizce resmi dil olarak kabul edilmektedir. Bu ülkelerde farklı etnik gruplar olsa da, resmi dilin tek olması devletin bütünlüğünü korumasına yardımcı olur. Eğer bu ülkelerde, her etnik grup kendi dilini resmi olarak kullanabilseydi, durum oldukça farklı olurdu. Bu ülkeler, birçok farklı dilin konuşulduğu, dolayısıyla karmaşık ve çok dilli yapıya sahip devletler haline gelebilirlerdi. Ancak bu durumda, 40-50 farklı dilin olduğu bir devletin varlığı, zamanla bölünmelere yol açabilir ve küçük devletçiklerin ortaya çıkmasına neden olabilirdi.
Bu durumu, Türkiye özelinde değerlendirmek ise oldukça tehlikeli bir tabloyu gözler önüne serer. Türkiye, çok sayıda etnik grubu içinde barındıran bir ülkedir. Türkler, Kürtler, Çerkesler, Zazalar, Araplar, Lazlar gibi farklı kültürel ve dilsel kimliklere sahip topluluklar, yüzyıllardır bu topraklarda bir arada yaşamaktadır. Bu çeşitlilik, ülkemizin kültürel zenginliğinin bir göstergesidir. Ancak, resmi dilin Türkçe olması, toplumsal düzenin sağlanabilmesi ve devletin işleyişinin düzgün bir şekilde yürütülebilmesi açısından büyük bir önem taşır.
Bir ülkenin resmi dilinin tek olması, devletin birliğini ve dirliğini korumak için gereklidir. Çok sayıda dilin resmi dil olarak kabul edilmesi, bir ülkenin toplumsal yapısında çözülmelere yol açabilir. Her etnik grup, kendi dilini resmi olarak kullanmaya başladığında, bu durum toplumsal çatışmalara ve bölünmelere neden olabilir. Örneğin, Fransa'da ya da İngiltere'de her etnik grup kendi dilini resmi dil olarak kabul etseydi, bu ülkelerde toplumsal düzen büyük ölçüde bozulabilirdi. Aynı şekilde, Türkiye’de de benzer bir durum yaşanması, ülkenin bütünlüğünü tehdit edebilirdi.
Ancak, Türkçe dışında pek çok dilin konuşuluyor olması, bu dillerin yasaklanması gerektiği anlamına gelmez. Aksine, Türkiye’nin kültürel çeşitliliği, bizlere büyük bir zenginlik sunmaktadır. Kürtçe, Çerkesce, Boşnakça, Gürcüce, Ermenice, Rumca, Tatarca gibi diller, halklarımızın tarihsel mirasını ve kültürünü yansıtır. Bu dillerin konuşulması, kültürel bir çeşitliliği ve bir arada yaşamayı simgeler. Ancak, devletin işleyişi ve resmi işlemlerde, herkesin anlayabileceği ortak bir dilin kullanılması gereklidir. Bu noktada, Türkçe’nin resmi dil olarak kabul edilmesi, Türkiye Cumhuriyeti’nin birliğini ve dirliğini sağlayan en önemli unsurlardan biridir.
Farklı dil ve kültürlere sahip toplulukların bir arada yaşaması, bazen dış güçler tarafından kışkırtmalara ve toplumsal çatışmalara sebep olabilmektedir. Türkiye’de farklı etnik kökenlere sahip insanlar arasında dil ve kültür farklılıkları olsa da, bu durumun, dış etkenler tarafından bir kaosa dönüştürülmesi büyük bir tehlike arz edebilir. Türkiye Cumhuriyeti, her ne kadar farklı kültürel geçmişlere sahip insanları barındırıyor olsa da, halkının birliğini sağlamak ve devletin işleyişini düzgün bir şekilde sürdürebilmek için ortak bir dil olan Türkçe’yi benimsemiştir.
Sonuç olarak, Türkçe dışında başka dillerin biliniyor olması, toplumsal ve kültürel zenginliğimizi yansıtan bir durumdur. Ancak, devletin resmi dili Türkçe olup, bu dil üzerinden devletin tüm bürokratik işlemleri yürütülmektedir. Bu durum, ülkemizin birliğini ve dirliğini sağlamak adına büyük bir öneme sahiptir. Türkiye, çok dilli bir toplum yapısına sahip olsa da, resmi dilin tek olması, toplumsal huzurun korunması ve dış etkenlerin yarattığı bölünmelerin önlenmesi açısından hayati bir rol oynamaktadır.
